مانند یک قبیله ی از هم گسسته ام

تنها گذاشتند مرا دار و دسته ام

 

جز حسرت زمانه ی از دست رفته نیست

تکرار لحظه هایم، از این وضع خسته ام

 

من جام لیلی ام که زمین خورده ام ولی

شادم که عاشقانه به پایش شکسته ام

 

بارانی ام همیشه ولی راه گریه را

دزدانه روی قافله ی اشک بسته ام

 

سر رفته است حوصله ی صبر و همچنان

در انتظار مژده ی پیکی خجسته ام

 

 

نوشته شده در جمعه 89/2/17ساعت 4:44 عصر توسط نجمه السادات هاشمی| نظرات ( ) |