نظرات ياداشت من كه عادت به بي كسي دارم

+ تا هنوز

از خاطرات گمشده مي‌آيم تابوتي از نگاه تو بر دوشم
بعد از تو من به رسمِ عزاداران غير از لباسِ تيره نمي‌پوشم

در سردسيري از منِ بيهوده وقتي که پوچ و خسته و دلسردم
شب‌ها شبيه خواب و خيال انگار تب مي‌کند تن تو در آغوشم

تکثير مي‌شوند و نمي‌ميرند سلول‌هاي خاطره‌ات در من
انگار مانده چشم تو در چشمم لحن صداي گرمِ تو در گوشم

هرچند زير اين‌همه خاکستر، آتش بگير و شعله بکش در من
حتي پس از گذشت هزاران سال روشن شو اي ستاره خاموشم
...
بعد از تو شايد عاقبتِ من نيز مانند خواجه حافظِ شيراز است
من زنده‌ام به شعر و پس از مرگم مردُم نمي‌کنند فراموشم

مرحوم نجمه زارع..

پاسخ

شعريت كار منو گرفته. خيلي زيبا بود. هم شعر هم انتخاب شما.من از اين هم نامي با خانم زارع لذت مي برم. اميدوارم روزي بتونم غزل هايي به خوبي خلق كنم كه حتي (پس از مرگم) فراموش نشن.